یک نشریه آمریکایی با مرور سوابق عملکرد کاخ‌سفید طی 25 سال گذشته نتیجه گرفت مقامات آمریکایی هرگز روی خوش به شعار میانه‌روی و تنش‌زدایی در ایران نشان نداده‌اند.
هافینگتون‌پست نوشت: اولین نشانه در سیاست ایران در سال 1988 در پایان جنگ ایران و عراق پدیدار شد. در آن زمان، تا حدی به دلیل نظر متحدان منطقه‌ای، آمریکا تصمیم گرفت به این علامت اعتدال، روی خوش نشان ندهد. آمریکا در عوض تصمیم گرفت عراق را به عنوان متحد خود در منطقه انتخاب کند و تقریبا تا زمان اشغال کویت در سال 1991 به حمایت از عراق ادامه داد. نتیجه آن جنگی خونین و عملیات موسوم به «طوفان صحرا» بود.
این روزنامه اضافه کرد: پس از آن در سال 1990، علی‌رغم تصمیم دولت رفسنجانی به بی‌طرفی در جنگ خلیج‌فارس، برخلاف تعدادی از کشورها که به نفع عراق موضعگیری کردند، و علی‌رغم کمک ایران در آزادسازی گروگان‌های آمریکایی در لبنان، آمریکا به سیاست مهار و منزوی کردن ایران روی آورد. یکی از وجوه این سیاست تصمیم آمریکا به حمایت از طالبان در افغانستان بود چرا که آن‌ها ضد ایران و ضد شیعه بودند. نتیجه آن بمب‌گذاری در سفارتخانه‌های آمریکا در کنیا و تانزانیا توسط القاعده، متحد طالبان، و وقایع دردآور یازده سپتامبر بود. در همین حال زمانی که ایران مجددا در سال 1994 از شرکت نفتی کونوکو دعوت کرد که در ایران سرمایه‌گذاری کند، آمریکا جلوی آن را گرفت و اولین دور از تحریم‌های آمریکا علیه ایران توسط کنگره این کشور در سال 1996 به تصویب رسید.
هافینگتون‌پست همچنین با اشاره به دوره اصلاحات خاطر نشان کرد: خاتمی، رئیس‌جمهور ایران در دوران زمامداری خود دو مرتبه دست به سوی آمریکا دراز کرد: اول در سال‌های 2001 و 2002 در کمک به گذار مسالمت‌آمیز در افغانستان پس از دوران طالبان، پاسخ آمریکا در سخنان جرج‌بوش، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، درباره محور شرارت بازتاب یافت. دوباره در سال 2003 ایران توافق‌هایی را در تعدادی از مسائل حل نشده فی‌مابین ارائه داد که به معامله بزرگ معروف شد. ظاهرا نامه حاوی این توافق هرگز به روی میز مقامات بلندپایه نرسید. این روزنامه معتقد است آمریکا به خاطر بی‌اعتنایی به ایران در افغانستان و عراق شکست خورد.

اسلام در ایتالیا ؛

طعم خوش مسلمان شدن در دل مسیحیت + تصاویر

به گزارش خبرگزاری اهل‏بیت(ع) ـ ابنا ـ مرکزیت کاتولیک های جهان در پایتخت کشور باستانی ایتالیا و در قلب اروپا قرار دارد. در پایتخت این کشور کهن یعنی ایتالیا کشوری به نام واتیکان وجود دارد که در آن رهبر کاتولیک های جهان انتخاب شده و همان جا زندگی می کند.

رهبر کاتولیک های جهان را پاپ خطاب می کنند که مطابق با اعتقادات آنها شخصی که به عنوان پاپ انتخاب می‌شود، ادامه دهندهٔ راه پطروس، نخستین فردی که مسیح برای هدایت کلیسا معرفی کرد می دانند. فردی که در این جایگاه قرار می‌گیرد نام جدیدی، برگرفته از نام یکی از قدیسان بر خود می‌گذارد.

مسلمان شدن در کشوری که مرکز مسیحیان کاتولیک است و تحت تبلیغات شدید واتیکان قرار داد کار دشواری که است که البته برخی اشخاص معروف و سرشناس ایتالیایی تا کنون با لطف خدا و ذاتی پاک به دین مشرف اسلام گرویده اند و نام های اسلامی برای خود انتخاب کرده اند که در ادامه این گزارش به روایت خلاصه ای از زندگی برخی از این سعادتمندان دنیا و آخرت می پردازیم.

تنها پسر صاحب کارخانه فیات و باشگاه یوونتوس ایتالیا

ادواردو آنیلی (به انگلیسی: Edoardo Agnelli) در 6 ژوئن 1954 در نیویورک از پدری ایتالیایی و مادری یهودی پا به عرصه دنیا گذاشت.

به گزارش سرویس سیاسی جام، فرمانده سابق آمریکایی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (‌ناتو )‌ در یک برنامه تلویزیونی گفت: آمریکا در سال ۲۰۰۱میلادی تصمیم به حمله به عراق، سوریه، لبنان، لیبی، سومالی، سودان و ایران گرفت و قرار بود طی پنج سال این کشورها را اشغال کند.

وسلی کلارک که در سال ۲۰۰۴ میلادی فرمانده ناتو بود؛ در برنامه ای تلویزیونی گفته بود : «حدود ده روز پس از حوادث یازده سپتامبر (سال ۲۰۰۱میلادی) به پنتاگون رفتم. پس از آنکه با دونالد رامسفلد (وزیر دفاع وقت) و پل ولفوویتس معاون وی دیدار کردم به طبقه پایین آمدم تا با برخی از کسانی که تحت امر من بودند ملاقات کنم. یکی از ژنرالها مرا صدا کرد و گفت سرورم تو باید بیایی و با من برای مدتی صحبت کنی. به او گفتم اما تو کار داری؟ گفت نه. ما تصمیم جنگ با عراق را گرفته ایم.